Στην Καρδίτσα έχουμε ξεχωριστή λειτουργία των δυο Εσπερινών Σχολείων της πόλης. Έχω την άποψη ότι αυτό αποτελεί πολυτέλεια για μια χρεοκοπημένη χώρα αλλά αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία εμπρός στο σημερινό κατάντημα. Μόλις τελείωσε το Δημοτικό Συμβούλιο. Προσπάθησα να αρθρώσω λέξη τρεις φορές αλλά αντιμετώπισα τη γιούχα των «συναδέλφων». Εγκατέλειψα ακούγοντας ένα γείτονά μου να μου μιλάει άσχημα. Άφησα τη θέση μου και πήγα να του μιλήσω. Γύρισε και φώναζε σαν δαιμονισμένος. Επρόκειτο για άλλον Χρήστο, όχι για τον γείτονα με τον οποίο μιλάω κάθε μέρα, ως εκ τούτου έφυγα. Παράλληλα, οι δυο τρομερές Ελένες του καρδιτσιώτικου «συνδικαλισμού» επαναλάμβαναν συνεχώς: Δεν πειράζει, έλα να μας τα πεις αν τολμάς στη συνέλευση.

Θα έρθω να δω που θα πάνε οι απειλές σας αλλά θα έρθω μόνο αν γίνει απόγευμα. Εφόσον γίνει πρωί ώστε να μην πηγαίνουμε στο σχολείο και η κοινωνία να μας φτύνει, δε θα έρθω. Θα αξιοποιήσω τον χρόνο μου επισκεπτόμενος κάποιον ψυχίατρο ώστε να ξεπεράσω το ότι πλέον η μία εξ αυτών δε με θεωρεί συνάδελφο.

ΣΗΜ.: Η επίσημη στάση της ΕΛΜΕ ήταν πολύ προσεγμένη και σεβαστή, όπως και η στάση των περισσοτέρων εκπαιδευτικών. Τέσσερις-πέντε όμως έχουν σοβαρά προβλήματα. Και αυτοί υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τον κλάδο. Ο απόλυτος κατήφορος δηλαδή.