Με ανακούφιση η ελληνική κοινωνία υποδέχτηκε τη ρύθμιση για την εξάντληση της θητείας των πρυτάνεων και τις αλλαγές στο νομοσχέδιο για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Ευτυχώς η καλή μας κυβέρνηση έσκυψε επάνω στα προβλήματα των ταλαιπωρημένων πανεπιστημιακών και ικανοποίησε ένα παλλαϊκό αίτημα! Το νομοσχέδιο τροποποιήθηκε πριν καν εφαρμοστεί ώστε να μην ξεβολευτούνε οι πρυτάνεις. Ο κόσμος σώθηκε! Και ο αρχικός νόμος δεν εφαρμόστηκε επειδή απλά κάποιοι λειτουργοί του Κράτους δήλωσαν από την πρώτη στιγμή ότι ο νόμος αυτός δεν τους αρέσει!

Στην πραγματικότητα, αν και υποψήφιος βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, ούτε εμένα μου αρέσει η φορολογική ρύθμιση για το αφορολόγητο των μόλις 5.000 ευρώ που με οδηγεί σε 1.200 ευρώ επιπλέον φόρο. Ο λογιστής μου όμως με συμβούλεψε να τα πληρώσω επειδή αλλιώς θα έχω προβλήματα με το νόμο. Δε μου άρεσε επίσης η διάταξη για το χαράτσι. Αν δε το πλήρωνα όμως πάλι θα είχα προβλήματα. Όσοι ταλαίπωροι τολμήσουμε να μην εφαρμόσουμε το νόμο θα έχουμε τελικά προβλήματα.
Οι πανεπιστημιακοί που δεν εφαρμόζουν το νόμο γιατί δεν έχουν προβλήματα;

Και από πού η Σύνοδος των Πρυτάνεων αντλεί τη δύναμη να επιβάλλει στους βουλευτές αλλαγές στο νομοσχέδιο; Εμείς ως πολίτες πως μπορούμε να ελέγξουμε το νομοθετικό έργο όταν αυτό αντί να ολοκληρώνεται στο Κοινοβούλιο υποβάλλεται και επιβάλλεται από τη Σύνοδο των Πρυτάνεων; Φαντάζομαι όπως μπορούμε να ελέγξουμε τον κ.Λυμπερόπουλο όταν ασκεί πολιτική για τις Μεταφορές, τον κ.Φωτόπουλο όταν ασκεί πολιτική για την Ενέργεια, τον κ.Λουράντο όταν ασκεί πολιτική για την Υγεία και πάει λέγοντας. Έτσι όπως πάει και η χώρα μας στον πάτο. Με τους βουλευτές να σηκώνουν τα χέρια τους σε νομοσχέδια που τους πασάρουν οι συντεχνίες.

Επειδή όμως πάντα κάτι πρέπει να βγαίνει από κάθε όμορφη πολιτική ιστορία θα προσπαθήσουμε να αντλήσουμε τεχνογνωσία από τους Πρυτάνεις ώστε αν έρθει η κακιά η ώρα ή η ανάγκη, να μπορέσουμε να ξεφτιλίσουμε κι εμείς οι απλοί άνθρωποι τη νομοθεσία. Ιδού λοιπόν η τεχνογνωσία σε βήματα για κάθε εργασιακό χώρο που δε δέχεται αλλαγές:

– Ιδρύουμε ένα συντονιστικό όργανο χωρίς καμία θεσμική δέσμευση και νομιμοποίηση για να μην έχουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά που λέμε αλλά και για να μην λογοδοτούμε παρά μόνο στον εαυτό μας.

– Βρίσκουμε όλους τους συναδέλφους μας που είναι βουλευτές και τους εξηγούμε ότι αν θέλουν κάποτε να επιστρέψουν στην εργασία τους (γιατί πού θα πάει, κάποτε θα χάσουν τις εκλογές), καλό θα είναι να μην πάνε ενάντια στα συμφέροντα του κλάδου τους. Προσοχή εδώ. Τονίζουμε ότι αυτό αποτελεί προειδοποίηση και όχι απειλή.

– Ξεκαθαρίζουμε ότι όποιος θέλει να εφαρμόσει έναν νόμο με τον οποίο δε συμφωνείς εσύ ο ίδιος που σε αφορά, είναι αυταρχικός, αλαζόνας, άσχετος και τελικά φασίστας. Ο μόνος που έχει δικαίωμα να αποφασίζει για το πώς θα είναι το Πανεπιστήμιο για παράδειγμα είναι ο καθηγητής και όχι ο κάθε τυχάρπαστος “Βουλευτάκος” που εκπροσωπεί αυτούς που πληρώνουν τους φόρους για να υπάρχει το Πανεπιστήμιο.

– Χτυπάμε, βρίζουμε, απειλούμε, χτίζουμε μέσα στις πόρτες του εργασιακού χώρου όσους δε μας αρέσουν, σπάμε τα αυτοκίνητα, ρίχνουμε γιαούρτια, δίνουμε δημοσιεύματα στα blogs και στις εφημερίδες για όποιον συνάδελφό τολμά να πει ότι πρέπει τα πράγματα αλλάξουν και ότι η σημερινή κατάσταση δεν πάει άλλο. Έτσι εξασφαλίζουμε ότι δε θα υπάρξουν «προδότες» στο συνάφι μας οπότε θα μπορούμε να λέμε υπερήφανα ότι “όλος ο κλάδος αντιδρά στο νέο νόμο”.

– Δεν επιτρέπουμε να εφαρμοστεί ο νόμος ώσπου να γίνουν νέες εκλογές. Συγκεντρώνουμε τα πυρά μας στον Υπουργό που τον ψήφισε και σε έναν ή δύο βουλευτές που τον υποστήριξαν ώστε να μειώσουμε τις πιθανότητες της εκλογής τους. Έτσι θα φοβηθούν οι υπόλοιποι και δεν θα μιλήσουν ούτε στις παρέες τους για να υπερασπιστούν τις αλλαγές. Αν μάλιστα πετύχουμε να μην εκλεγεί κάποιος από αυτούς που έχουμε στοχοποιήσει, έχουμε το ακλόνητο επιχείρημα για κάθε πολιτευόμενο: κάνε τα ίδια και δεν θα βρεις ούτε την ψήφο σου.

– Όταν επιτέλους πετύχουμε το στόχο μας να αλλάξουν αυτά που μας χάλαγαν τη σούπα, προσοχή, δεν πανηγυρίζουμε! Ποτέ δεν παραδεχόμαστε ότι πετύχαμε αυτό που θέλαμε. Αντίθετα εξακολουθούμε να διαμαρτυρόμαστε διότι αφού οι βουλευτές άρχισαν να υποχωρούν, δεν ξέρουμε πού θα σταματήσουν οπότε στο τέλος θα πάρουμε περισσότερα από αυτά που ως αγνή και τίμια συντεχνία ελπίζαμε.

Η προϋπόθεση για όλα αυτά είναι μια και μοναδική: Η καλή ψυχολογία. Μιας και δεν υπάρχει σοβαρό Κράτος δε θα υπάρξουν ποτέ σοβαρές μεταρρυθμίσεις. Έτσι κι αλλιώς οι μεταρρυθμίσεις είναι επίπονες, απαιτούν βαθιά γνώση της δομής της οικονομίας και της κοινωνίας, πράγμα εξαντλητικά κουραστικό για το σημερινό πολιτικό προσωπικό. Όποιος κλάδος λοιπόν “το έχει”, μπορεί όπως οι πανεπιστημιακοί να κουρελιάσει τη νομοθεσία και την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Το ότι την αποτυχία της μεταρρύθμισης θα ακολουθήσουν οι οριζόντιες περικοπές δεν απασχολεί τη συντεχνία μιας και το βάρος που της αναλογεί θα το μοιραστούμε όλοι μας. Μέχρι να αρχίσουμε να σφαζόμαστε μεταξύ μας. Ελλείψει σοβαρών κυβερνήσεων.